منصوره نیکوگفتار؛ مژگان کیانی
چکیده
پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش الگوهای ارتباطی والدین در خانواده، کیفیت روابط بین فردی و سبکهای دلبستگی مادران در پیشبینی شدت نشانگان کاستی توجه/ بیش فعالی در کودکان انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه کودکان مبتلا به نشانگان کاستی توجه/ بیش فعالی شهر قم در سال 1400 بود که از بین آنها ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش الگوهای ارتباطی والدین در خانواده، کیفیت روابط بین فردی و سبکهای دلبستگی مادران در پیشبینی شدت نشانگان کاستی توجه/ بیش فعالی در کودکان انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه کودکان مبتلا به نشانگان کاستی توجه/ بیش فعالی شهر قم در سال 1400 بود که از بین آنها 270 نفر به روش نمونهگیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. دادهها با استفاده از مقیاس تجدیدنظرشده الگوهای ارتباطی خانواده ریچی و فیتزپاتریک (Ritchie & Fitzpatrick1990)، مقیاس مشکلات بینفردی(Herwitz et al.1988) ، پرسشنامه سبکهای دلبستگی بزرگسالان (Hazen and Shaver 1987) و پرسشنامه نشانگان اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی (Snape1980) جمعآوری شد. تجزیه و تحلیل یافتهها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون نشان دادند که بین جهتگیری گفت و شنود و سبک های دلبستگی ایمن با شدت نشانههای نشانگان اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی همبستگی منفی معنیداری و بین جهتگیری همنوایی، مشکلات بین فردی و سبکهای دلبستگی هراسان، دل مشغول و دوری جو با شدت نشانگان اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی در کودکان همبستگی مثبت معنیداری وجود دارد (05/0< p). نتایج نشان داد که همنوایی، مشکلات روابط بین فردی، گفت و شنود و سبک دلبستگی هراسان در پیشبینی شدت نشانگان اختلال کاستی توجه/ بیش فعالی نقش دارند.